Arthur's Pass

Mijn eerste echte weekend dat ik echt in Christchurch blijf en de regen komt hier echt met bakken uit de hemel vallen…. :(. Slecht weekend gekozen dus. Maar nu heb ik wel even de tijd om jullie weer op de hoogte te brengen van mijn vorige weekend. Toen ben ik namelijk met Elke naar Arthur’s Pass geweest. Een heel mooi berggebied op maar 3 uur afstand van Christchurch. Onderweg met de bus zijn we lekker toeristisch gestopt voor een foto van een mooie Lord of the Rings locatie Voor de kenners zou ik zeggen, doe je best! Ik herkende het niet….
Onze collega’s op endolab (Lab waar ik werk) hadden ons flink bang gemaakt voor ons avontuurlijke weekend. We moesten op alles voorbereid zijn: het weer kan er binnen 2 min volledig omslaan, mini stroompjes kunnen in een half uur veranderen in een woeste rivier, en er vallen blijkbaar jaarlijks nogal wat doden bij het wandelen. Toen er op het toilet van ons hostel ook nog hing dat je al je gegevens achter moest laten en precies moest vertellen welke route je ging doen, zodat er een reddingsactie gestart kon worden als je de volgende ochtend nog niet terug was, werd ik toch wel een beetje bang….

Maar we gingen natuurlijk toch gewoon heel stoer op pad!!! Op zaterdag zijn we begonnen met het lopen van Scotts track. Het gebied is echt prachtig. Het is net een soort tropisch regenwoud waar je letterlijk doorheen moet klauteren. Bij scotts track klom je de berg eigenlijk op via een beekje waar af en toe toch best wel heel veel water door stroomde.
In de nacht van zaterdag op zondag had het heel hard geregend en daardoor zag je op zondag ineens overal hele grote watervallen uit de bergen komen die er de dag van tevoren nog helemaal niet waren, heel gaaf! Zondag hebben we de Mt Bealey Track gelopen. Dit was echt een mega klim!!! Iedere keer als je voor je keek, dacht je: ‘Ok, dit is duidelijk geen pad, hier kom ik nooit van me leven omhoog. Erger nog, nooit meer omlaag!’ En dan te bedenken dat wij de ‘easy to moderate’ tracks hebben gedaan. Ik geloof dat ik nog heel veel moet oefenen hier! :) Maar we zijn een heel eind gekomen. We wilden deze tocht eigenlijk tot de boomgrens doen. Er was ons namelijk als niet echt ervaren klimmer aangeraden om niet boven de boomgrens te komen, te gevaarlijk. Maar op een gegeven moment moesten we echt op handen en voeten zo steil omhoog klimmen en begon het zo hard te waaien dat we maar omgedraaid zijn. Gelukkig maar, want naar beneden was nu al een hele enge tocht en ik wil niet weten hoe het nog hoger zou zijn geworden. Toe we beneden waren en de boomgrens wel eens wilde zien, bleek ook dat die er dus niet echt was en dat we dus al veel verder gegaan waren dan ons aangeraden was. Helaas regende het de hele maandag en dinsdag… :( Op maandag waren we nog heel stoer om op pad te gaan in de stromende regen. We hebben het 3 uur volgehouden en toen waren we het helemaal beu. Maar we hebben toen wel echt prachtige watervallen gezien op onze route dus het was het wel waard! Op dinsdag zijn we maar in het hostel gebleven met een goed boek.

Deze werkweek was dus wederom lekker kort. Ik zal voor de mensen die het boeit even de achterliggende gedachten van mijn rattenneuzen vertellen. Anders moet je het maar gewoon overslaan:
De groep waar ik voor werk wil een inplanteerbaar ‘tissue-engineered device’ maken voor mensen die spinal cord injury hebben. Bij deze mensen kunnen de zenuwen in het ruggenmerg niet meer aan elkaar groeien door littekenweefsel dat in de weg zit. Het idee is dat ze een scaffold ontwerpen met kanalen waardoor ze de zenuwen kunnen leiden, zodat ze weer naar elkaar kunnen groeien. Dat leiden van die zenuwen moet gaan gebeuren met ‘olfactory ensheating cellen’. Dit zijn cellen die in de neus zitten en zenuwgroei stimuleren. Ik moet die cellen dus isoleren uit de neuzen van ratten en als het allemaal een beetje wil vlotten gaan we ze op scaffolds laten groeien. Ik heb ondertussen mijn eerste twee ratten gehad en het is nogal luguber werk, maar toch best leuk. Hopelijk beginnen mijn experimenten deze week echt!

Gisteren ben ik met Elke en Bart naar een borrel geweest voor Nederlanders in Nieuw-Zeeland vanwege koninginnedag. We kwamen daar aan en ik overdrijf niet als ik zeg dat er ongeveer 15 van de 200 man geen grijs haar hadden. Ik heb voor het eerst in mijn leven op koninginnedag het Nederlandse volkslied gezongen. Iedereen zong echt uit volle borst en ze brachten het er stukken beter van af dan ik. Ik moest namelijk toch echt afhaken na het eerste couplet… :)
We hebben er in ieder geval tussen de 15 niet grijze mensen twee leuke jongens ontmoet en daarmee zijn we naar het jazz festival gegaan, dat jawel, in een Belgische kroeg was. Gelukkig heeft Sammie mij in Nederland aan de Leffe tripel gebracht en heb ik gisteren dus mijn eerste heerlijke biertje in Nieuw-Zeeland op.
Het was dus een erg Nederlandse avond, maar wel zeer geslaagd!

Nou, voorlopig heb ik nog geen tripjes in de planning dus ook niet van deze hele lange verhalen, maar ik houd jullie op de hoogte!!!!

Liefs Marijke